پنجشیر،  بروایت تاریخ و اسطوره: پیشینه ی این کهن وادی به اسطوره ها پیوسته است به آغازین پندار و اندیشه های انسانی. به پندار ‏هایی که فراتاریخ را درمی نوردد وبزرگ می نماید.   در روایتی آمده که مردم پنجشیر بدین باور اندکه وادی پنجشیر پیش از سلطنت غزنویان ‏‏«کجکن ویا کجکنه»نام داشته است و این دو بیتی ازشاهنامه را که توصیه زال به فرزندش می باشد ، شاهد می آورند:
به کجکن مرو ای پسر زینهار                 که سم ستورت شود پاره پار 
 که دریای پر قهر دارد ستیز                  گیاهی ندارد به جز سنگ تیز

‏ اگر نظریه ی فوق را بپذیریم که پیش از سلطنت غزنویان نام این وادی کجکن بوده ، پس چه زمانی وچه گونه  نام پنجشیر  را بر این ‏سرزمین گذاشته اند؟ پاسخ این پرشش را در روایت و باور هایی این مردم می یابیم:« در عهد سلطان محمود غزنوی موقعی که وی بند ‏معروف سلطان را بر پا می داشت  اهالی از دور ونزدیک برای انجام این کار دعوت شدند.

‏  مردم پنجشیر از میان خود تنها پنج نفر انتخاب کرده و فرستادند. از این که آنان با بیل و کلنگ به صورت حیرت آوری کار می کردند. سلطان ‏محمود در مورد ایشان گفت که این ها پنج شیر هستندو بدین گونه در باز گشت ناحیه ی آنان به پنجشیر معروف شد و اکنون تربت های آن ‏پنج تن زیارتگاه خاص وعام است وعبارت اند از : خواجه  ابراهیم در دربند،خواجه صفا در دو آب ،خواجه ولیان در تل، خواجه عارف ‏درآریب، خواجه احمدبشار درآستانه .

 وامااز نگاه دیگر به ویژه تبارشناسی واژه ها این واژه را متشکل از دو جز می دانیم : نخست «پنج» که همان عدد معروف است .و دیگر ‏‏«هیر»که به معانی مختلف آمده است: چنانکه برهان قاطع«هیر»را به معنای آتش ونیزیکی ازمستشرقان بنام دارمستترنیز این واژه راآتش ‏معنی کرده است .«پنج آتشکده»

 ابن بطوطه« هیر» را به معنای کوه وانمود کرده گفته است: در کلمه ی پنجشیر« هیر» به معنای کوه است وپنجهیریعنی پنج کوه ، در آنجا ‏شهر قشنگ و آبادانی دیدم که روی نهر بزرگ بنا شده است.اما در زبان اوستایی وپهلوی «هیر» به مفهوم آب و جریان آب آمده ‏است .خلاصه  و  در نتیجه از قراین و نشانه ها  بر می آید  که اطلاق این وادی بر پنج رود خانه و پنج کوه و پنج آتشکده وحتا پنج شیر مرد ‏‏  دور از حقیقت نمی باشد  نه تنها دور از حقیقت نمی باشد بلکه نشانی از ابعاد چند گانه ی شناسنامه این سرزمین را  باز تاب می بخشد . اگر ‏موجودیت پنج کوتل را که اینک بر می شمریم: کوتل بابه علی، کوتل نیل گاو، کوتل فرجغان، کوتل شابه و کوتل پرندیو ؛ بمثابه  ی پنج کوه ‏بپدیزیم و پنج رودخانه ی که به دریای پنجشیر می پیوندد بنام های شابه ، پارنده، خاواک،پریان و هزاره، دلیل بر تاکید گفته ی بالا بدانیم می ‏ماند باور هایی کهن این سرزمین هنر پرور وفرهنگ دوست و شهامت و دلاوری و قهرمانی   که شناسنامه امروزین این مردم رانیز می ‏سازدو  خود ناگفته پیدا ست و ضرورت به استدلال و برهان ندارد وبگقته ی خداوندگار بلخ : آفتاب آمد دلیل آفتاب.‏

بریدهء از نوشتهء سالار عزیزپور

منبع پیمان ملی

فلسفهء نام گذاری کابل :                          

                                ?

                                  به خاظر دیدن تصاویر در کلیک کنید

درمورد وجه تسمیهء کابل روایات وداستانهایی هم وجوددارد، بدین گونه: بعضی از مستشرقین گویندکه نام قدیم کابل (کاپیلا) بوده، و آن نام یکی ازشهزادگان کوشانی واز منسوبین کانیشکا بود، سپس این شهر بنام وی مسما شده است.

عد? هم برآنند که نام یکی ازپسران نوح (ع) قابیل بوده است، که این نام (قابیل، کاپیلا، کابل) براین شهر گذاشته شده است.

دروجه تسمی? کابل داستان فولکلوریکی نیز وجودداردکه گویند: زمانی شهرکابل مانند یک جزیره دربین آب قرارداشت. روزی یکی ازشاهزادگان خواست بدان جزیره رود، به امر وی مقدارزیادکاه برآب ریختند تا پلی ازکاه بوجودآید، آنگاه شهزاده ازپل عبورکرد، ازآن عهد به بعد نزدعامه این ناحیه (کاه پل) شده بعد به (کابل) تغییریافت .

ازنگاه ریشه شناسی درمورد وجه تسمی? کابل چنین نظریاتی وجود دارد:

به نظر کنگهم، (کوبها) نام کابل درآغاز بر دریای کابل اتلاق می شده است. وی گوید که درکلم? (کوبها) جزء اول یعنی (کو) منشأ اسکایی دارد وبه معنای آب میباشد وهمین جزء درزبان آسوری (ایو) و در ترکی (سو) است . واما کنگهم درمورد جزء دوم (کوبها) خاموش مانده است. البته بعضی ها این جزء (بها) رابه معنی سرزمین ومحل گرفته اند.

بایدگفت که جزء (کو) به معنای آب درآغاز بسا از دریاهادیده می شودمانند (کونرـ کنر)، )کورم ـ کرم)، (کو مل ـ گومل)، همچنان این واژه در نگارش مؤرخان کلاسیک یونان ولاتین بهمین شکل و به همین معنا آمده است، چون: کوئیس، کوفیس، کوایس وغیره.

بعضاً هم کلم? (کابل) راشکل متحول (کاول) پنداشته شده که متشکل است از (کاو، کو، کاوه) وهمه به معنای (بزرگ) باشد و این ریشه در کلمه های (کوی کواتا «کیقبال»، «کاوه هوسز» یا (کیخسرو) دیده میشود که معنای (دانا، پیشوا، سرور وبزرگ) باشد. البته در زبانهای دور? میان? اریانی (گاو) به معنای (بزرگ) از همین ریشه است؛ و جزء دوم کلمه یعنی (ال) به کسر اول، دراخیر بعضی ازنام های جغرافیایی بلاد  واماکن تاریخی دیده میشود، مثل زاول، زابل، فرمل وغیره، پس کاول (کابل) جایگاه ومحل پیشوایان سروران و بزرگان باشد.

بریدهء از نوشتهء محترم  محمد قوی کوشا

منبع پیمان ملی

 2001 میلادی

اسلام آباد - پاکستان

دور رفتی از برم ای پور من

ای فروغ دید? کم نور من

خاک بر سر زندگی را میکنم

گر نیایی در برم ای پور من

کرده ام شب را سحر تا بنگرم

تا شود مرهم دل ناسور من

این دل غمدیده را رحمی بکن

ای طبیب صادق فکور من

زود بخوان درست که تو دانا شوی

در نبود رهبران جمهور من

با برادر شو براه در هم رفیق

این کلام از پیامبر خبیر من

داشتم من آرزو برنا شوی

تا بگیری دست این کمروز من

مادرت یک عمر رنجور بوده است

شو و را دستیار این منظور من

زندگی پُر ازخطر است هر زمان

شو چو رستم در نبرد با تور من

با که گویم حرف دل تا وا شود

نور امید از دل چون قیر من

ایکه چشمت را بصیرت ناظر است

حق نمایی این طبع پُر شور من

میگذرد این سختی و آرام و درد

کن تو نرم پنجه را این دستور من

گرچه دورم از نظر دورم مدان

ای نظرگاه هی خدا و پیر من

? - اکتوبر ????

اسلام آباد - پاکستان

بهار من

سرود? مرحوم مسعود "نوابی"

???? میلادی

اسلام آباد - پاکستان

در انتظارت ری مه گلگون عذار من

چشمم به را? توست نگر حال زار من

شمعم از فراق چسان آب میشوم

بی تو که رفته یی کنون ار کنار من

من لاله سان ز غصه به دل داغ می برم

رویید هزار لاله از آن بر مزار من

ما تخم عشق پاش نمودیم ای دریغ

جمع کردن حاصلش بنگر اشرار من

غیر ام کشد به طعنه در این ملک بیکسی

با غصه بگذرد از آن روزگار من

یارب چه شرح دهم حال خویشتن

کس نیست بشنود سخن حال زار من

گر آن عدوی ما ز خیالش نه بگذرد

یاد آورید که بگیرد شرار من

آن آب که رفته بود ز جویبار مست ما

اندک تأملی که بیارد عیار من

کردند جفای زیاد و ندانند حکم حق

گیرد گلوی آن بفشارد عیار من

وقت است این زمان که به حق تن دهی

آهی کنار من و در بهار من

"مسعود" بی حضور عزیزان در سفر

بی رونق سیر گل و گلزار من

من می‌‌توانم خوب، بد، خائن، وفادار، فرشته‌خو یا شیطان‌صفت باشم

من می توانم تو را دوست داشته یا ازتو متنفر باشم،

من می‌توانم سکوت کنم، نادان و یا دانا باشم،

چرا که من یک انسانم، و این‌ها صفات انسانى است

و تو هم به یاد داشته باش

من نباید چیزى باشم که تو می‌خواهى ، من را خودم از خودم ساخته‌ام،

تو را دیگرى باید برایت بسازد و

تو هم به یاد داشته باش

منى که من از خود ساخته‌ام، آمال من است ،

تویى که تو از من می سازى آرزوهایت و یا کمبودهایت هستند

لیاقت انسان‌ها کیفیت زندگى را تعیین می‌کند نه آرزوهایشان

و من متعهد نیستم که چیزى باشم که تو می‌خواهى

و تو هم می‌توانى انتخاب کنى که من را می‌خواهى یا نه

ولى نمی‌توانى انتخاب کنى که از من چه می‌خواهى

می‌توانى دوستم داشته باشى همین گونه که هستم، و من هم

می‌توانى از من متنفر باشى بى‌هیچ دلیلى و من هم ،

چرا که ما هر دو انسانیم

این جهان مملو از انسان‌هاست ،

پس این جهان می‌تواند هر لحظه مالک احساسى جدید باشد

تو نمی‌توانى برایم به قضاوت بنشینى و حکمی صادر کنی و من هم،

قضاوت و صدور حکم بر عهده نیروى ماورایى خداوندگار است

دوستانم مرا همین گونه پیدا می کنند و می‌ستایند،

حسودان از من متنفرند ولى باز می‌ستایند،

دشمنانم کمر به نابودیم بسته‌اند و همچنان می‌ستایندم،

چرا که من اگر قابل ستایش نباشم نه دوستى خواهم داشت،

نه حسودى و نه دشمنى و نه حتی رقیبى،

من قابل ستایشم، و تو هم .

یادت باشد اگر چشمت به این دست نوشته افتاد

به خاطر بیاورى که آن‌هایى که هر روز می‌بینى و مراوده می‌کنى

همه انسان هستند و داراى خصوصیات یک انسان، با نقابى متفاوت،

اما همگى جایزالخطا

نامت را انسانى باهوش بگذار اگر انسان‌ها را از پشت نقاب‌هاى متفاوتشان شناختى،

و یادت باشد که کارى نه چندان راحت است

زندگی یک آرزوی دور نیست

زندگی یک جست و جوی کور نیست

زیستن در پیله پروانه چیست؟

زندگی کن ؛ زندگی افسانه نیست

پیله پروانه از دنیا جداست؛

زندگی یک مقصد بی انتهاست

هیچ جایی انتهای راه نیست؛

این تمامش ماجرای زندگیست

آواره                                           

گفتی که عاقبـت غـمِ دل چاره می شود؟

بـیـجا نـگـو که بـنـدِ دلـم پـاره می شـود

تـلـخـیِ شاعـرانـه از ایـن بـیشتـر مبـاد: س 

روزی که مـردمِ نـگه ات خـاره می شـود

روزی کـه هــمــتِ قـلمـت بــاد می بــرد

روزی که چـاره عـاجز و بیچاره می شود

وقتی غــزل به پـشـتِ دری در نمی زنـد

وقـتـی که واژه هـیــزمِ کابــاره می شـود

شـعـر از نـگاهِ عـشق غـریـبـانـه می فتد

مثلِ دلِ شـکـسته ای بـیـکـاره می شـود

ایـن شـعـر هـا به دردِ دلِ مـن نمی خورد

این ها شعار هاست که خمپاره می شود

***

ای عـشـق ای رفـیـقِ دلِ دردمـنـدِ مـن! ?

شـاعــر دوبـاره دورتــر آواره می شــود...س

راحله یار

 بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل    

                                       توان شناخت ز سوزی که در سخن باشد

       نظام فکری حافظ:

     حافظ از تفکر گسترده وعمیق برخوردار است. اواندیشه های بلندی راپرورش می دهد ودر شعر هایش متجلی می سازد. می گویند که حافظ قسمت اعظمی از شعرهایش را بدست خویش نابود کرده است. گرچه این سخن محل تامل است چون اسنادی در زمینه وجود ندارد ، اما اگر چنین فرضیه ی درست باشد، مسلماً که این شعرها به مهم ترین " اسرار حیات " ارتباط داشته که حافظ نمی توانسته از بیم روان مسلط اجتماعی دوران خویش، به حفظ و تبارز آنها، تن دردهد.حافظ دردوران حیات خویش بارها از جورزمانه، شیخ ومحتسب، ریا ودروغ، بهتان ودسیسه سخن گفته است.اینهاتاحدزیادی میتواند گویای از طرح های عصیانگرانه ای حافظ باشد که نسبت به هستی دید فراتراز قراردارد های زمان خویش را داشته است.چون سیماهای برجسته درتاریخ فرهنگ ،ادبیات وعرفان،نگرش دگرگونه نسبت به اسرار حیات داشته اندکه حافظ این رند خراباتی و عیار را نمیتوان از این رده به شمار نیاورد. اما طوریکه گفتیم تاهنوزهیچ مدرکی دردست نداریم تا یقین نماییم که حافظ بخشی ازاشعارخودرا بدست خود نابود کرده باشد.

  سخن گفتن از تفکر بلند حافظ به خاطر دشوار است که نه تنها تصاویر متناقضی که بیانگر اندیشه های عرفانی او می باشد، در غزلیات وی فراوان است بلکه حافظ گاهی در یک مصرع بطور فشرده و منسجم یک اندیشه را بیان میکند. به گونه ای مثال درهمین مصرع مشهور از یک غزل حافظ مکثی می کنیم که:

     بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم     

                                           فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم 

  حافظ با صور لطیف خیال به عنوان یک شاعر زبردست ، از مسیر شیوا و ظریفی وارد یک اندیشه می شود که در طول تاریخ حیات انسان، این اندیشه به گونه های مختلفی از سوی متولیان آزادی و انسانیت در برابر تحجر، تعصب و کهنه اندیشی، ابراز گردیده و خیل عظیمی از این راهیان دیگر اندیش در گسترش طرح های نو شان که درونمایه ای اصلی آنرا " آزادیخواهی " ازطریق " تغییر " و" دگرگونی " تشکیل میداده است در نطع استبداد سربریده شده اند. اما حافظ از تاریخ نبرد آزادیخواهان به خوبی آگاهی دارد، ولی با ظرافت تمام و از منظر دیگری شاه بیت آزادی را سر میدهد که هم شاعرانه ، هم نوگرایانه وهم متحول کننده است. یعنی با افشاندن گل و انداختن می در ساغر ، وارد این اندیشه می شود. آنگاه به مخاطبانش به تمام آنهای که دیگر توان پذیرش وتحمل اوضاع نابسامان پوسیده وافسرده شده را ندارند ، ندا درمی دهد که : بیایید که قرار دادهای دوران خودرا درهم کوبیم، این قراردادها سقفی ولو به بلندای سقف فلک هم داشته باشند، آنرا بشکافیم و طرحی تازه ای را بریزیم. حافظ میداند که نو پذیری یکی از بنیادی ترین اندیشه های بشری است ، بدان سبب او آدمی را به نبرد باورهای " کهنه " فرا می خواند. اما او در اینجا مانند اندیشه ورزان سیاسی و فلسفی شعار نمیدهد، او به عنوان یک شاعر، نخست از زیبا ترین مظهر طبیعت یعنی "گل" آغاز میکندوبعد " می "را می آورد، چون حافظ "می"را در برابر خشک اندیشان تقوا فروش، به نماد پیکار علیه آنها مبدل ساخته است. حافظ  نماد های " گل " و " می " را درکنار هم قرار میدهد وپس از آن اندیشه ی دگر گون کننده اش را با زیباترین کلمات ارائه میکند. حافظ با طرح این اندیشه، هم زیبای شعرش را حفظ می کند، هم هدفش رابا آواز رسا به گوشها می رساند و هم از غلطیدن به شعار، احتراز می نماید.

   حافظ می داند که طرحی نو در انداختن ، خطرات زیادی در پی دارد. همه ی کهنه اندیشان در برابر "طرح نو " یکپارچه می ایستند و با ابزار های که در اختیار دارند به جنگ آن میروند. قاضی، مفتی ، محتسب، متشرع دین، زاهد خودپرست، تقوا پیشه گان سالوس، ریاکاران وغیره هرکدام از سنگرهای کهنه پرستی به جنگ نوپذیری میروند. لذا حافظ هجوم این " لشکر غم " را در مصرع دوم چنین پاسخ می دهدکه :

             اگرغم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد     

                                               من و ساقی بهم تازیم وبنیادش بر اندازیم

    حافظ با آوردن این مصرع، به همه عاشقان آزادی ودنیای نو، اعتماد خاطر میدهد که تسلیم لشکر غم نشوند، چون اگر لشکریان ستم بخواهند که خون"عاشقان"ویا به اصطلاح دیگر رهروان نوگرا ونوپذیر را بریزند، قوت دیگری وجود دارد که بنیاد آنهارا بر می اندازد.حافظ باپرورندان این "باور" به شیوه بسیار دلپذیر، از طرح نو ودنیای نو که با شعر خود مژده برپایی آنرا داده است، دفاع میکند.

     این فقط اشاره ای  بود به یکی ودو مصرعی ازیک غزل حافظ. در همین یکی دو مصرع حافظ توانسته که مهمترین اندیشه  آرمانی انسان را در راستای ایجاد یک دنیای نو ، بیان نماید و این سرود وسروش را به گوش همه برساند.

     اکنون می رویم به سراغ برخی از اندیشه ها وتفکر والای حافظ :

     حسن حیات :

       حافظ به زنده گی انسان ارج فراوان قایل است. نظام هستی از نظر حافظ دارای یک هارمونی است  انسان باید منطبق با این هارمونی حرکت نماید. ازدید حافظ هیچ چیزی در دنیا زاید خلق نشده و هر خلقت در بطن خویش معنا و ضرورتی از نظام هستی را حمل میکند. فقط آدمی باید به معنای نیازخلقت این پدیده ها پی ببرد. چون خلقت طوری هارمونیزه شده است که هر پدیده در جوهر متضاد خویش قابل رویت است. گل و خار،شب و روز، روشنایی وتاریکی، سردی وگرمی، هستی ومیرایی درکنارهم معنا پیدامیکنند.آدمی نباید هیچ چیزی را در طبیعت وهستی ناکاراو زاید بپندارد، چون نظام هستی برپا یه های تناقض وپارادوکس هایش در حرکت است.

         حافظ از باد خزان در چمن دهر مرنج       

                                      فکر معقول بفرما ، گل بی خار کجاست ؟

     من اگر خارم اگر گل چمن آرایی هست        

                                    که ازآن دست که او می کشدم می رویم

     حافظ به اندیشه های عرفانی هم باورداشت وهم تسلط کامل. حافظ در سراسر دیوان غزلیات خویش، از تمام مراحل عرفانی سخن گفته است. اماخواجه شیراز هیچ گاهی خرقه ی صوفیانه به قصد ریاضت کشی نپوشیده وخود هم به این نکته اذعان دارد. بهرحال حافظ بدون آنکه تظاهر به فلسفه بافی نماید اندیشه های عرفانی خودرا در شعر هایش گنجانیده است. در این سه مصرع جداگانه، حافظ از "حیرت " حرف می زند که یکی از مراحل عرفان به شمار میرود.

      از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود         

                                            زنهارازاین بیابان وین راه ء بی نهایت

     ای آفتاب خوبان می سوزد اندرونم             

                                            یکساعتم بگنجان در سایه ء عنایت

   این راه را نهایت صورت کجا توان بست         

                                      کش صد هزار منزل بیش است در بدا یت

     حافظ، علاوه بر آنکه صوفی ریاضت کش نیست، بلکه صوفی گری که به شرط پاداش، رسیدن به فردوس وهمآغوشی با حورو غلمان، انجام یابد، به شدت بدان معترض است. طاعت و عبادت بنده های که به شرط پاداش خواهی ویا مزد گیری از خداوند، به فرجام می رساند، زیر سوال می برد و چنین می سراید:

   تو بنده گی چو گدایان به شرط مزد مکن           

                                     که خواجه ، خود روش بنده پروری داند

    عشق :

     بینش حافظ نسبت به عشق عمیق و گسترده دامن است. حافظ مرتبه ی عشق را خیلی فرازمند میداند و به حد که عشق را جان و حقیقت هستی تصویر می کند. از نظر حافظ حضور آدمی، پری،ملک و ملکوت حاصل عشق است. عشق نغمه ای را به صدا در آورد که در قلب هستی آتش افروخت وتمام تابش حیات بر گرفته از این آتش است. اگر عشق نمی بود این گرما وتابش وجود نمی داشت و منبع حرکت آدمی از این تابش است که عشق آنرا به ارمغان آورد. عشق بحر ناکرانمند است . اما این بحر مواج و خون فشان است تا در آن به غواصی نپردازی به عشق نمی رسی ولازمه ای رفتن در دل این بحر بیکرانه ، جز جان سپردن و خودرا ایثار کردن، چاره دیگری ندارد. اما از نظر حافظ فهم حقیقت عشق از حوصله  دانش انسانی خارج است و از نظر او" عقل فضول " را به ساحت " جنون مقدس عشق " راهی نیست :

         در ازل پر تو حسنت زتجلی دم زد              

                                         عشق پیدا شدو آتش به همه عالم زد

   عقل می خواست کز آن شعله ، چراغ افروزد     

                                            دست غیب آمدوبر سینه ء نامحرم زد

  و یا:

   من همان دم که وضو ساختم از چشمه ء عشق     

                                         چار تکبیر زدم یکسره بر هرچه که هست

  و یا :

     هر آن کسی که دراین حلقه نیست زنده به عشق      

                                                    براو نمرده به فتوای من نماز کنید

  و یا :

       قلم را آن زبان نبود که سر عشق گوید باز           

                                                ورای حد تقریر ست شرح آرزومندی

     از نظر معنی غزل را شعربزمی گفته اند که بیانگر احساس درونی شاعراست وعشق جایگاه بلند در غزل دارد. بدون شک غزلیات حافظ سرشار ازبیان لطیف، خوش آهنگ ونرم عاشقانه است که از اندیشه او تراوش نموده که می توان بسیاری از شعرهای حافظ را " سرود عشق " نامید. از دید حافظ آنهای که در کمند عشق به اسارت رفته از تعلقات هر دو عالم آزاد اند. حافظ در واقع عشق را وسیله  رهایی انسان از عبودیت به مادیات و یا رسیدن به هواهای نفسانی حتی در د نیای دیگر ، میداند. غزل حافظ زبان عشق است ، سرود مهر ورزی است، دعوت وپیامی است به یگانگی روانها ، صداقت و اخلاص ، شورو شعور ، شگفتن ، بالیدن و پیوستن :

        مطرب عشق عجب سازو نوایی دارد         

                                      نقش هر پرده که زد راه به جایی دارد

       عالم از ناله ء عشاق مبادا خالی            

                                      که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

      پیردردی کش ما گرچه ندارد زرو زور           

                                      خوش عطا بخش و خطا پوش خدایی دارد

نویسنده حسین ورسی

 بریدهء از یک مقاله

منبع آریایی