فریاد زآزادی و ایمان جهالت
فریاد زناتو وزپیمان جهالت
فریاد از آئین ستم بار? یونان
فریاد زخمپار? عریان جهالت
زپیلان جهالت
این میهن غمدیده جهنم شده امروز
درخانه خانه شیون وماتم شده امروز
با پنج? موهوم سپاه شب وظلمت
گلهای نورسیده ما کم شده امروز
اینست عدل وچهر? وجدان جهالت
ایمان جهالت
بستند به رگبار مسلسل تن طفلان
آتش بکشیدند به اجساد یتیمان
این ددصفتان از سر طغیان و رزالت
سبقت نموده اند زاولاد? شیطان
تاریخ مینگارد ازعنوان جهالت
زآوان جهالت
امروز وطن غرقه به خوناب شد افسوس
قلب و جگر مام وطن آب شد افسوس
باگرز دیو شهره به تاریخ روزگار
روح و تن اطفال وطن خواب شدافسوس
نابود باد چهر? دزدان جهالت
رئیسان جهالت

 

 

" هراس من از مردن در سرزمینی است که در آن مزد گورکن از بهای آزادی بیشتر است"
" چه گوارا"
و اینهم شعری زیبا از چگوارا

 آینده
اندوهِ آدمی را می شویَد.
همه چیز
در حالِ تکامل است،
حیات وُ
ترانه هستی
همین است.
به یاد می آورم
همین دیروز بود
آسمانِ هاوانا آبی بود
برای کارگران
از رهاییِ دربندماندگان سخن می گفتم.
حالا
اینجا
باران از سفر بازمانده
زمین، شُسته
شوق، کامل
دامنه ها، سرسبز
و شادمانی
مشغولِ زری بافیِ لحظه به لحظه زندگی ست.
و این همه
زیرِ نورِ آفتاب وُ
آواز پرنده می گذرد.
شُکوهِ آدمی
حلاوتِ حیات
ترانه هستی... !
هستی همین است وُ
قاعده همین!
از امروز گفتن وُ
برای مردم سرودن
دشوار است،
و ما می خواهیم
از امروز و از اندوهِ آدمی بگوییم
و غفلتی عظیم
که آزادی را از شما ربوده است بگویم .
حکومت می کنند. می دانم!
گلوله را با کلمه می نویسند،
اما وقتی که از کلمات
شَقی ترین گلوله ها را می سازند،
چاره چریکی چون من چیست؟
راهگشایِ آگاهیِ آدمی ست
و ما نیز
سرانجام
بر سر ِ معنایِ زندگی متحد خواهیم شد:
کلمه، کلمه نجات! نجات از ظلم ! نجات از بربریت
مردم
ترانه ای از این دست می طلبند که ما آزادی ، عزت ، تمامیت میخواهیم
بیاید یک رنگ ، هم سو ، هم روح ، هم فکر و هم گام بخاطر وطن شــویم « چه »

وطن ویرانه از یار است یا اغیار یا هر دو؟
مصیبت از مسلمان هاست یا کفار یا هر دو؟

همه داد وطن خواهی زنند، اما نمی دانم
وطن خواهی به گفتار است یا کردار یا هر دو؟

وطن را فتنه ی مسند نشینان داد بر دشمن
و یا این مردم بی دانش بازار یا هر دو؟

کمند بندگی بر گردن بیچارگان محکم
زبند سبحه شد یا رشته ی زنار یا هر دو؟

وکیل از خدمت ملت تغافل می کند عمدا
و یا باشد وزیر از مملکت بیزار یا هر دو؟

وکیلان و وزیرانند خائن، فاش می گویم؛
!اگر در زیر تیغم یا به روی دار یا هر دو

تو را روزی به کشتن می دهد ناچار، لاهوتی
!زبان راستگو یا طبع آتشبار یا هر دو

لاهوتی

خیال من یقین من

جناب کفر ودین من

بهشت هفتمین من

دیار نازنین من

 

کوه وکمر غلام شان

قیامتی قیام شان

چه آفتابی و اتشی

چه مردان سر کشی

 

شهادت ومراد را

بگوش سنگ سنگ خود

چه سخت نعره میگشد

گلوی سر زمین من

 

به خانه خانه رستمی

به خانه خانه ارشی

برای روز امتحان

دلاور کمان کشی

 

چه سر فراز ملتی

چه سر بلند مردمی

که خاک راه شان بود

شرافت جبین من

سروده ای از شاعر توانا قهارعاصی

 بیرنگ کوهدامنی

---

خورجین پُر از خورشید  از آ سمان ملولم، از نقش و از نگارش از اختران نحسش، از ابر ِ شعله بارش این گُل قشنگ باشد، با آ ب و رنگ باشد همخانه کرده یی تو، افسوس، با که خارش نامش همیشه ماند، آ ن مردِ حق که هر دم دل میکشد به اوجش، سر، تا به پای دارش آن باغ ِ سبز ِ عاشق، ماتم گرفته اکنون آتش زند به جانم، گل های سوگوارش گردون همیشه باشد، آبستن ِ حوادث غیر از ستم نزاید، از لیل و از نهارش یکساله هم نباشم، آمد اگر چه پنجاه عمر ِ سگانه ی من، آری چه در شمارش هرگز دگر نگردد، آ ن سرو ِ سبز قامت آید اگر خزانش، آید اگر بهارش این باغ را چه آمد بر سر، که رخت بستند؟ مرغان نغمه خوانش، از گوشه و کنارش زال زمانه هرگز، مردانگی ندارد من آ زمون نمودم، چندین هزار بارش بیهوده دانه ها را، پنهان به خاک کردی زین خاک بر نیامد، یک دانه از هزارش آ ن تکسوار آ رد، خورجین ِ پُر ز خورشید در دیده می نماید، از دور ها، غبارش                    25 اکتوبر 2002 , لندن

              سیگار نیم سوخته

 

دراین شوره زارتلخ

حتی گیاهی هم درسبزترین فصل خدا نمی روید

وتو بیهوده می پنداری

که شاید کاج بلندی سایه سبزسعادتش را

برمسافران تشنه بگستراند

 

دراین شوره زارتلخ

قیام سرخ شقایق را

درچارچوب قانون ملخ های تشنه گی

تکفیرکرده اند

 

ومن برای آن کسی غمگینم

که تاهنوز

درمیان چشمه وسراب

تفاوت تشنگی راطی نکرده است

 

من برای آن کسی می گریم

که تفکربزرگ سیا سی اش را

چنان سیگارنیم سوخته یی

ازکسی به عاریت گرفته است

که دموکراسی را

درانحنای اندام برهنه زنی جستجو می کند

 

 

دراین شوره زار تلخ

اگرمرسل سرخی روییده است

جزخون داغ عروسان "دهراود"

چیزدیگری نیست

 

دراین شوره زارتلخ

وقتی دموکراسی اشتباه می کند

ماباید گورستان های تازه یی داشته باشیم

وهیچ کس

حتی پدرمن نیزحق ندارد که بگوید

بالای چشمان دوستان ما ابروست

خون هزارداماد

خون هزارعروس

فدای دوستان ماباد

که تنها یاد گرفته اند

بکش تا که زنده بمانی

 

دوستان ما مردمان صبوری اند

وباعقل روشن کامپیوتری خویش

درجنگل تاریک" دی- ان-ای"

سرگردانند

 

دوستان ما

انساج پوسیده گورستان های "توره بوره" را

هزارویک رنگ

                  درآزمایشگاه پنتاگون

                                           تجربه می کنند

که شاید

         فلان ابن فلان

                       درنخستین نسل

                                         امتدادی بوده است

                                                        ازنژاد قابیل

 

دوستان ما

بی آنکه آب را گل آلود کنند

ازرود خانه خونین " یازدهم سپتامبر"

                                          ماهی قزل آلا می گیرند

 

                                                  شهرپشاور – پاکستان

                                                 جولای دوهزارودو

 

 

 

 

 

         تندیس شکسته ی آواز

ای غریبه ی غمگین

مصیبتنامه ی بزرگت را چگونه رقم خواهی زد

آن که دیروز درمراسم تیرباران حنجره تو

گلوله ی نخست را شلیک کرد

امروز

درچارراه هیاهو

اندوه خاموشی ترا فریاد میزند

 

این غریبه ی غمگین

وقتی که تندیس شکسته ی آوازت

درمیان دلالان بازارسیاه سیاست

دست بدست میگردد

مصیبتنامه ی بزرگت را چگونه رقم خواهی زد

 

روزنامه های درتبعید

فصلنامه های درتبعید

خبرقاچاق تندیس شکسته ی آوازترا

باحروف درشت خالی

اعلان کرده اند

غریبه ی غمگین،

مصیبتنامه ی بزرگت را چگونه رقم خواهی زد

 

                                   کابل افغانستان

                                    بهار1383 هجری خورشیدی

اشعار نو اسماعیل خراسانپور

i_khorasanpur@hotmail.com
               

شب

دیــــو سیاه کـرده کمین در نهــــان شب

دزدد یکی پس از دیگری روشنــان شب

بسته نشان  که کور کنـــــد چشم آفتــاب

زیرا کـه خــور دمید، نمـاند نشــان شب

نوشد زچشم سرخ شفق خون نـوراشک

بنگربه صرف شام تو خونین،دهان شب

فــرهنگ و دانش انــد ســپه دار آفتـــاب

زین واژه هــای سبز،بسوزد زبــان شب

جــغدان و لاشخواران، انــدر حمـــایتش

صـف بستــه اند پهـلوی هم حامیان شب

شب پاسبـان جــان تجاوزگر است و دزد

هستند این سیـــــــاه دلان پاسبــــان شب

هـر لحظه یک ستاره بـه کامش فرو برد

جز مــرگ نور نیست، دگـر درگمان شب

گرچــه که لقمه هـــاش تبه کـن بود ولی

یکسان بــود به خــاک سیــه آرمان شب

دربطن او دوبــاره گذارنـــد تخم نـــــــور

ققنوس هــای مهر کــه سوزند جان شب

خــورشید وار پور خراسان به نور شعر

آتــش زند بــه بام و درو آشیــــــان شب

منبع پیمان ملی