بازی با زندگی کودکان افغان

اخیراً کتابی با عنوان « آخرین ایستگاه در کابل » از سوی دو سرباز آلمانی Achim Wohlgethan و Dirk Schulze که بخشی از نیروهای ایساف در افغانستان اند، به نشر رسیده است. این مجموعه خاطرات بیانگر ستمهایی است که در افغانستان در برابر کودکان و در کلیت در برابر انسانیت صورت میگیرد.

آخیم اولگتین در سال 2002 در نقش افسر کمک کننده به افغانستان فرستاده شد. او را انواع جورها در برابر کودکان و مردم بیگناه افغانستان آنقدر رنج داد که با همکاری دوستش تصمیم به نوشتن کتابی در 300 صفحه گرفت.

نامبرده در قسمتی از خاطراتش مینویسد: "من از خود متنفرم و هر جا که پا میگذارم احساس میکنم ماینی منفجر میگردد و اجساد کودکان بیگناه و پاک افغان به هوا پرتاپ میشوند»

او می افزاید: « به چشمان خودم دیدم که یکی از سربازان آلمانی دخترکی را با سنگ میزد. دخترک از هراس و یا از درد زیاد سنگها به سوی آن سرباز میدوید، ولی سرباز هراس داشت که مبادا این طفل از جمله سر سپرده گان انتحاری طالبان باشد.» و ادامه میدهد: « من با تماشای آن همه مظالم خود را خاین و سوخته در کوره شرمساری احساس میکنم. زیرا تفنگداران ایساف به خاطر دفاع از جان خود به روی کودکان افغان آتش میگشایند. »

در برگ دیگری از کتاب آخیم اولگتین چنین به یاد می آورد: « به چشمان خودم دیدم که نیروهای ایساف به زمینهای مشکوک سیب می افگندند و آنگاه منتظر میماندند تا کودکان به سوی آن بدوند. هر گاه زمین زیر پای شان منفجر نمیگردید، آنها از نبود ماین در آن منطقه مطمین میشدند.

Achim Wohlgethan و Dirk Schulze میخواهند با نوشتن چشمدیدها، به ویژه در عرصه زیر پا کردن حقوق و زندگی کودکان افغانستان، دولت آلمان را به دادگاه بکشند.

نویسندگان کتاب در مقابل بیتفاوتی های دولت شان عاصی اند و عمیقاً احساس گناه میکنند. آنها از همه کسانی که شاهد جور و ستم از سوی نیروهای ایساف در افغانستان میباشند، خواسته اند تا جشمدید های شان را به سایت زیرین بفرستند:

www.endstation-kabul.