محمد کریم کابلی
محمدکریم ولد میرزعبدالرزاق خان در سال 1295 خورشیدی در محلهً علیرضا خان شهر کابل دیده به جهان گشود. وی پس از ختم دوره تعلیمی در مکتب عالی جرمنی ( لیسه امانی ) به فراگرفتن علوم متداوله عربی پرداخت.
مجموعهً اشعارش در سه جلد در کلیفورنیا بچاپ رسیده است.
وی در سال 1989 میلادی به امریکا مهاجرت کرد و در ایالت کلیفورنیا سکونت دارد.
از قصیدهً کابل
دســــــــــــت قضاست دانی حاجت روای کابل
فــــــــــرمانـــــــــــروای کابل باشد خدای کابل
بــــهـــــــــتـــــر زفر شاهــــــــی پرهمای کابل
فارغ زتنـــــــــــگدستی دست گـــــــــدای کابل
بوی بهشــــــــــــــت خیزد شب از فضای کابل
جان زنده میــــــــــــکند جان آب و هوای کابل
دست آنچه را بـــــــــسازد دســــــت دگر ببازد
دســــــــــــت قضــــــــا نهاده سنگ بنای کابل
ازمصر و چین شنـــــــــــــیدی آواز کاروانی
آهنـــــــــگ اریانــــــــــست بانگ درای کابل
خـــــــــــــــوش موسم بهارش دامان کهسارش
از محـــــــــضــــــــر شهیدان تا دلکشای کابل
دامان سبز دســـــــــــتش گل رنگ رنگ دارد
از فیض ابر رحمــــــــــــــت نزل سمای کابل
برروی خـــــــــــویش بابی از معرفت گشادیم
هر صبحدم ز فیض خواجه صــــــــــفای کابل
ازعاشــــــقــــــان رویش از عارفان کــــویش
آمــــــوختیــــــــم چنـــــــدی درس وفای کابل
بــــــوی گـــــــلاب آید از چشـــــــــمهً زلالش
روشسته خــــــــــــضر اینجا زآب صفای کابل
زهره زخویش میرفت چون می شنید در چرخ
ازگــــــــــــــوشهً خرابات شور و غــنای کابل
ازبلخ و بامـــــــــیانش از ســــیر باســــــتانش
آیینهً صــــــــفائیست دوران نماــــــــــی کابل
از کهـــــــسار و جنگل و زخاک گبر و منگل
از زردهشـــــــــت بشنو توحـــــــید نای کابل
بودای نیک محــــــــــــضر بنهاد بردرش سر
در درهً کـــــــیــــان برمحــــــــــــوبقای کابل
اعراب ویزدگردان در خاک و خون نشـستند
آنــــــسو ترک نرفتــــــند از تنـــــگنای کابل
شاه جـــــــــــهان سکندر بر اسپ ماند شش در
از بیــــــــم تیغ کوه سربر سمــــــــــای کابل
کس رو سپــــــید زین در هرگز برون نرفته
از روسیه بجـــــــــــــویید این ماجرای کابل
بـرروح رفتگانش برخـــــــــــاک خفتگانش
یارب هـــــــــــزار رحمت ورد روای کابل
برماتــــــــم شهـــــــیدان از نالهً یتــــــیمان
خــــــیــــــل فرشته آید شب برفضای کابل
برکوری حســـــــــودان یارب که باز بینم
عشرت سرای گردد حـــسرت سرای کابل
بیاد بهار وطن
مرا ای پاسبان امروز باز آواز سار آید
دل افســـــــرده ام را باز یاد نوبهار آید
بهار امسال نی بر شیوهً پار و پرار آید
زانفاس خوشش دائیم یادی بوی یار آید
کلید بستگی بشکن ترا آخر چه کار آید
زمستان رفت برف ازقلهً کهــــــــسار برخیزد
بدامانش زفیــــــــــــــض ابر آذاری گهر ریزد
گل از گل سر زند از گل عبیر مشک تر خیزد
نگاه نرگس مستانه از خواب ســـــــــحر خیزد
که می دانـــــم پس از هر نشهً کم کم خمار آید
زمــــــــــــــرد بیز دشت و در زنزل ابر آذاری
عبیر آمیز دامانن چمـــــــــــن از مشک تاتاری
مسیحا دم دم شام و سحر از حکـــــــــمت باری
باین و آن نظر بستـــــــــــم زناداری و ناچاری
خرد را زان نهان از دیده صد رنگ آشکار آید
زفیض باد نوروزی زگــــــل بوی سمن خیزد
گل از گل بارور گردد زدل رنج و محن خیزد
غبارمحنت بیداد از خاک وطــــــــــن برخیزد
گل اندر گل درآویزد زگـــل مشک ختن خیزد
عروسان چمن را دسته دسته خـــواستـگار آید
شب دیجور دســــت از دامن پاک سحر گیرد
زخــــــون کشتگان باغ وطن رنگ دگر گیرد
عروس ملک را خورشید طالع در نظر گیرد
دل آواره گـــــــانــــــش با امیدی ز سر گیرد
برهـــــــنه پا و سر مام وطن را غمگسار آید
زبزم باصــــفای دین نزاع تو و من خیزد
زبستان جهــان دیگر فریب اهـرمن خیزد
غبار دامن از بهـتان رنـــگ پیرهن خیزد
زگـلزار وطــــن آوازهً زاغ و زغن خیزد
کدورت خیزد از دل دلـبر دیرین کنار آید
ازآن هم گر سرچون بـــــــوم زیر بال و پر دارم
هــــــــــــوای " کابلی " و کابلستان را بسر دارم
زسنگ کوهسارانش فروغی چون " شرر" دارم
زیمن همتــــــــش در دل گلـــــــستانی دگر دارم
بــــــبـــازارش شود یارب که یوسف را گذار آید
زاهد نما
زاهــــــــدنما درین شهر بین وه چه نا بکار است
دی خون خلــــــق میخورد امروز روزه داراست
فـــــــرزیـــــن ز زین فتاده رخ در پی پــــــیــاده
بی اسپ و فیل دانی شه خـــــوب خر سوار است
ســـــوزد درون خــــــــود را پنــــــــهان نمیتوانم
اشک ار برون نیاورد درچهــــــــره آشکار است
عمامه میفــــــــروشــــــــــــــد ساغر کشان بیایید
خوش لحظه ایست زاهد در گیر و گیرو داراست
شــــــــوق تو می کشـــــــــــــانم بی اختیار ورنه
در کـــــــــــوی میفروشان ما را دگر چه کار است
گـــــــر راه دیر جـــــــــــــــویم یا راه کعبه پویم
هر سو فــــــــتــــــاده چشمم روی تو آشکارست
طاحون دور گردون در گــــــردشست و دوران
خـــــــــــود رفته باز ناید دیگر چه انتظار است
نوروز و تیر و دیمـــــــاه آیــــــــند و باز گردند
عمر ار عــــــزیز داری هر روز نو بهار است
پیدایش کائنات
بامر کــــم خـــــــم این نیلـــــگون بجوش آمد
جهان خــــــفــــــته زخواب عدم به هوش آمد
زرتق و فتق عطــــــــــایش دمید چشمهً فیض
جهان تـــــــــازه شـــــد و ناله در خروش آمد
سرود سرخـــــوش بانگ درای محمل دوست
نـــهــــــان نــــهــــان زدل راهبین بگوش آمد
مسیح بی می و پیمـــــــانه زین سرای گذشت
خــــــــــضـــــــر بهمرهً پیر خرد خموش آمد
در آن بادیه پــــیـــــــر خـــــــــــرد براه افتاد
وزآن ناله نـــــــوای خـــــــــوش سروش آمد
گــــذشــــــــت محمل لیلی و عقل ره گم کرد
خرد خمـــــــوش شد و عشق پــرده پوش آمد
زبـــــخــــــث ما انا قــلـــت و شور لاغیری
شــــــکــــــایتــــــی زطریق بیان بگوش آمد
چه شعلهً که بدلهــــــــای بـــــیـــــــدلان افتاد
چــــــه آتشـــــــی که خم باده زان بجوش آمد
زســــــــیــــــر کوکب اســــــــری بعبده لیلا
ستاره دم نزد و آسمان خــــــمـــــــــوش آمد
مســـیح ازخم این شش جهت خموش گذشت
خـــــلـــــــیل زآتش تسلیـــــــم گل بدوش آمد
بهای طــــــــــاعت یعقوب حسن یوسف برد
صــــــلای رونق بازار می فــــــــروش آمد
زشور بادهً شــــــــــــــــوقت چنانم ای ساقی
که هوش و نـوش زسررفت ودل بجوش آمد
بگوش دوشم ازآشــــــوب و شور میخواران
طنین جــــــــــام می و بانـگ نوش نوش آمد
زغلــغل و سرو سـودای میکشان چه گذشت
که جوش باده زخـود رفت و خـم بجوش آمد
زیسر و عسر بخود سهل گیر و سخت مگیر
که سخت قسمــــــت بدکیش سخت کوش آمد
کلمات کلیدی:
