را حله یا ر

در سال 1961 در کابل دیده به حهان گشود. بعد از ختم تحصیلات مکتب شامل فا کولتة ا د بیا ت در دانشگاه کابل شد و تا صنف سوم ادامه داد. جوان های سرود اولین اثر وی در سال 1370  در کابل به چا پ رسید . وی در هما ن سا ل ترک وطن کرد و در غربت بسر می برد. آ خر ین اثر ا و کوه غر بت نا م دا رد که چکا مه های نو رو زی ا ست. وی ا کنو ن در آ لما ن بسر می برد.

 

سرود آزادی

 
مادختران چشمه ی خورشید خاوریم
نیروی عشق والفت وایمان و باوریم
باقلب داغدیده چه آرام وباشکیب
درموج موج مهر وصداقت شناوریم

ازکودکی به زهر بیالوده کام ما
پیوسته بوده باده ی حسرت به جام ما
داغ حصار وزخم کمند و سکوت تلخ
جزاین نبوده قصهء هر صبح وشام ما

دنیا اگرچه آیینه ی درد و داغ ماست
شمع خرد به ظلمت توفان چراغ ماست
تابنده از لطافت وآیین دوستی
آگنده ازبهار فروزنده باغ ماست

دیگر به بند شب نتوان بست پایمان
قفل سکوت زد به طنین صدایمان
دوشیزه گان گلشن آزاد میهنیم
تا زهره پرکشیده هوای همایمان

جلوهء رنگ رنگ تو

قلب من است وچنگ تو خنجر بی درنگ تو

نام من است وننگ تو ،جلوهء رنگ رنگ تو

ساز من است و نای من ، سینهء بی ریای من

دام تو است و پای من ، خال و خط قشنگ تو

خون من است ونوش تو ، دیدهء میفروش تو

عذر من و خروش تو، نالهء ما وچنگ تــــو

صدق من وصفای من ، عهد من و وفای من

امر تو و رضای من ، مـــرغ دل زرنگ تو

عجز من و نیاز من ، سوز من و گــداز من

بر در تونمــــاز من ، سینهء ما و سنگ تـــــو

کلبهء تارو سرد من ، شام فـــــراق و درد من

چهرهء زار و زرد من ، صورت لاله رنگ تو

نالهء صبح و شام من ، غلغلهء مــــــــــدام من

خواب وخور حرام من ، کبروغرور وجنگ تو

گــــــــــــــر تو کنی عنایتی ، مرغ دلم هدایتی

می نکنم شکایتی ، جان من و خدنــگ تـــــــو

جان دهـــــــــــــم ار وفاکنی ، درد دلم دواکنی

حاجت من روا کنی ، گوش من است وزنگ تو
 

 

اهدا به دوشیزه گان معصوم وبی دفاع میهنم که بهترین نعمت الهی ( زندگی ) را بخاطر رهایی ازاسارت باریختن پطرول به سر ،به آتش کشیدند ویک باری دیگر لکه شرم بر جبین زورگویان تایخ بشریت و بربریت نهادند :

درپشت دو دیوار

ترا ای مهربان ! با خنجرتیز ریــا کشتنـــــد
مرا چوـــــن برگ پاییزی، به توفان فا کشتند
ترا همچون کنیـــــزک درحرم کردند زندانی
مرا آواره اینجــــــــــا بی حبیب وآشنا کشتند
ترا در بین مردم سرزنشها ناروا کردنـــــــد
مرا در محضـــــر بیگانه با تیر از قفا کشتند
ترا با ضربت شــلاق ومشت وبرچه کوبیدند
مرا در خانـه مـــردم همانند گــــــــــدا کشتند
ترا گرلب ـــــفرو بستند وانگشت تو ببریدند
مرا با زهر چـــــــشم ونیشخند وناسزا کشتند
ترا گر لقمـــــــه نانی زکف با زور بربودند
مرا با لقمه خیـــــــرات ودرد بی دوا کشتند
ترا با دخترت از درب مکتب بی گنه راندند
مرا با کودکم در کشتی بی ناخــــــــدا کشتند
ترا در چنگ مشت جاهل وبی مایه بسپردند
مرا با صد حقارت بر در غربت سرا کشتند
ترا گر در میان جمع برسر سنگ کـــوبیدند
مرا در دشت تنهایی زچشم تو جـــــدا کشتند
ترا با حکــم صحرایی گر آنجا دست ببریدند
مرا با دست وپا وگوش بسته بی صدا کشتند

ام

 

 

ســـــــــــرود هـــــــــای بهـــــــــــــــــــــاری

 

پیر پیر

 

یاد عشق و طرب و جوش بهـــــــــاران وطـن             یاد خورشید و مه و یاد چراغـــان وطن

ملک دنیا همه پر نـقـل و نبـات است و شــکر              یاد آن کشمـش وجلغوزه و تلــخان وطن

صورت دلکــش وسرو قدخوبان همه جاست               عشق و آیین وفا خاصــهً خوبـــان وطن

یاد مستـــــان خدا ، یاد خـــــروش دل شــب                یاد کنـــجی زخرابات و نگـــاران وطن

یاد چنگ و نی و دف ، یاد ز تنبور و رباب                یاد مشاطه گرونغمـــــه سرایـــان وطن

عنــــــــدلیبی همه جا نغمـــــه سرایی دارد                 یاد آواز خوش بلبل خوشـخـــوان وطن

درگلستـــــان جهان گرکه بجویم همه عمر                 می نیابم نفــــس قرغه و پغمـــان وطن

خاک عالم به سرم گر بــــــــــبرم از یادم                  یاد کابل تپش قلب و تن و جــــان وطن

یاد آن هلهله ، آن لرزش دل ،گرمی عشق                تاک بن ، باغ گل و سبزهً پـــروان وطن

یاد آن دیدهً وحشــــــتزده از دهشت جنگ                 یاد هیهـــــای من و یاد غمستـــان وطن

یاد آن وقت وداع مــــــن و آن لرزش تن                 ریزش اشک من و ریزش بـاران وطن

شعــــــــله سرمیزند ازسینهً من شام بهار               عشق من میهن من ، جان و دلم جان وطن

خــاطــر جمـــع ندارم زلبــم خنده مجــو                 دل پریشم چو سر زلف پریشـــان وطن

من نه مشتاق بهاران وطن هستم و بس                   یاد پائیز وطن ، یاد زمستــــــــان وطن

یاد آن کوچه و پس کوچه و دکــان گلی                   سینـــه گل میزند از یاد غریبـــان وطن

دل غربت زده ام شهر فنای وطن است                  شعر من ، قصهً من ، گردسرو زان وطن

از من ایدوست گل سرخ جوانی مطلب                  پیر پیرم زگران باری هجـــــــران وطن

 

 

 

ای محتسب خدا را

 

بــــــــس کن سرو صـــــدا را بهتان ناروا را

ما را به خویش بسپــــــار ای مُحتسب خدا را

تهمت مبند برمن بر بی خودی و مســــــــتی

هوشدار ، لب نگهدار ، نشناخـــتی تو ما را

من راه دل گزیـــنم ، اندیــــشــه آفــــرینـــم

از تنــــگنـــا پریدم ، گردن مزن بقـــــــا را

بی جـــام و باده مستم ، دل پای عشق بستم

تقـــــوا بجا شکســـتـــم تــقـــــوای نابجا را

مهر سکوت بشکست ، درشد عنانم از دست

عشقـــــم نمود سرمست ، تا پر شدم هما را

عشق است خلق و خویم ، اندیشهً نـــکویم

جز درگه اش نپویم دانم رهً بجـــــــــــــا را

بیتاب و ناصبورم ، از دوست دور دورم

شرمنــــــــــــدهً حضورم ، میجویم آشنا را

بر لب حدیث الــــــــــفت ، دل آیت محبت

هرجا که پاگـــــــــــذارم ، آتش زنم ریا را

ای محتسب گذارم چون خود مکن شمارم

بیجا مزن به تارم آهنگ مــــــــــــــدعا را

با های و هوی مستــی ، دار و ندار هستی

در پای دوســــت ریزم ، برجا کنم وفا را

 

 

اعدام سنگ

 

در کودکی به سوک تمنا گریستـــــــــــــــیم

در پرده سوختیم و به نجوا گریستیـــــــــــم

امروز در کشاکــــــــــــش و بیداد دیگران

پای و ســـــــــــر برهنه به غوغا گریستیم

یکروز رنج هجرت و یک روز یاد دوست

بیتاب و عاشـــــــــــــقانه و رسوا گریستیم

روزی بیاد دوست جـــــــــگر کرده ایم داغ

روز دگر به مــــــــــــــــاتم ماوا گریستیم

از هر صدای ناله از آنســــــــــــوی آشنا

پیــــــــــــوسته گفته ایم دریغا ، گریستیم

از کــــجروی چرخ به خوناب رسته ایم

سرکرده تا روایت دریــــــــا ، گریستیم

دامان عصر لکه به اعدام سنـــگ بست

برچشم خویش و تاب تماشا گریستـــــیم

داغ دگر به قلب زمین بست و ما دریغ

امروز هم به ماتم بودا گریــــــــــستیم

از لوح روزگار زدودند نقـــــــش مان

بر نسل داغــــــــــــدیدهً فردا گریستیم

ای مردمان اهــــــل بصیرت بپا شویید

ننگ است پیش مردم دنـــــیا گریستیم

 

اقرار

 

راز با اهل سخن اظهار میــــــــــخواهد دلم

درحضــــــــور عاشقان اقرار میخواهد دلم

ناصح فرزانه را گو بی سبب از ما مرنج

تا تجلی صـــــــــــورت دلدار میخواهد دلم

عاشــقی گر عیب باشد حال زار ما مـپرس

سرخـــــــوش عشقم رهً دشوار میخواهد دلم

درکویری گم شدم ، با قومی پر رنگ و ریا

هــــمــــدل صاحب دل سالار میخواهد دلم

جلوهً شمس الحق و مولای بلــخ ، محتسب

تا ابد با محتســـــــــب پیکار میخواهد دلـم

تا بکی در خواب جستن صورت معشوق را

شمس را در خواب و هم بیدار میخواهد دلم

خــــلـــوتی باید که در پایش بیفتم درسجود

شعله را در سینه بی مقدار میخواهـــــد دلم

درگذرگـــــــــاهی اگر بینم جمالش بیگمان

رقص شــــادی بر سر بازار میخواهد دلم

دوش ساقی گفت می نوشی و مستی عیب نیست

ساقـــــــــــی محبوب را دیدار میخواهد دلم

من که سرمست می عشقم از آن روز الست

عهــــــد و پیمان وفا تکرار میخواهد دلــــم

بــــوسه برخاک در میـــخانه میدارم از آن

حـــافـــظ درد کشی عـــیــــار میخواهد دلم

ذکر حق با دوست گفتم من شبی تا صبحدم

تاقیــــامــــت گــریه های زار میخواهد دلم

عمـــــر را بیهوده گر پیدا و پنهان سوختــم

دیگرم رسوا شدن در کار میخواهد دلـــــــم