این غزل رابه پیشگاه گویندگان جهانی زبان گرامی

ودوست داشتنی فارسی تقدیم میدارم.

«زبان فارسی راپاس بداریم»

دوکتوراحد وفامعصومی

فارسی محبوب جاویدان من است
همدم ویار مهـــــربان من است

هر لغت هر کلمه، و حرف اش
داروی جسم ناتــــوان من است

آفـتابیست که زندگانی از اوست
زندگی بخش جاویدان من است

راوی ی روزگـار ِتــلخ و لذیذ
سند هویت و نشـــــان من است

روز وشب با من ورفیق وندیم
درکتاب وگه در فغــــان من است

ضَعف او روز من کند شب تار
چونکه رزقِ ِتن وروان من است

رفته همچون نفس به رگ رگ من
زندگی بخش وپاسبان من است

هادی ِراه و رأی من شب وروز
یار دانای، هر زمان من است

هرخط ونثروشعروپند وغزل
یادگــار ِ کــران کــران من است

نشناسد مرا کسی به رســـوم
فارسی گفتــــنم نشان من است

نه به تنها اسیر ِعشقش من
خلق ها حامی، بیان من است

در رگ وریشه های ریز ِبدن
آبی در قـــدرت و توان من است

عزت و شهرت او، عزت من
کسر ِشأنش شکستِ شأن من است

دِژ او پردل و بلند و قشنگ
سنـــــگردفع، دشمنان من است

همگی پند وعبرت وعـرفان
تا جهان است قــرآن (1) من است

در جواب سؤالی روزحشر
گویمش فارسی زبان من است

این نه زامروز ودیروز وفردا
تا ابـــد در دل و دهان من است

ایکه ازعشق او گوئی هردم
روز ِلاف تو! امتــحان من است

یک سخن اینکه جان من جانش
حافظش رب ومردمان من است

نیست مارا (وفا) دگر معشوق
فارسی، یار قهرمان من است

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

(1)       مولانا در فیه مافیه زبان فارسی را به نام قرآن فارسی یادنموده است.