درمیان کشمکش های سیاسی و دندان تیز کردن نوکیسگان سیاست و ورق خوردن برگ های سیاه تاریخ کشور و هم آغوشی اعجاب انگیز جغرافیای ایران با گردباد و ریزگرد های طبیعت ،برگهایی از درخت کهنسال ادبیات کشور میریزند که اگرچه سبزی سال های جوانی را ندارند ولی از دست دادنشان یک فاجعه غیر قابل جبران است.

شاید نسل نوجوان کشور که این روزها در اغوای "هری پاتریسم" ادبیات کشور و تقابل میان انتخاب بازی های مجازی و رزم های خیابانی روزهای سرنوشت سازی را پشت سر میگذارد ، از درک مصیبت های وارده بر فرهنگ و ادبیات کشور غافل باشد، اما این به هیچ وجه ازعمق فاجعه نمیکاهد.

روزها میگذرد و بوی نفرت آمیز دهان انسان های" ملت ملت گو" روز به روز هوای کشور را آلوده تر میکند؛بعید نیست که سرسام انتخاب میان تعفن جسم یا تعفن باطن ما را نیز بر پهنه این کشور دراز کند.چه آنکه دیری نیست که هارسان این باغ نهال های خودکاشته را از ریشه قطع میکنند.

دیر زی

م.رهرو