عقـــل با روح خودسِتــــایی کرد

عشــق با هردو پادشاهــی کرد

از پَـــسِ پَرده حُسن با صـــدناز

چهره بنمــود و دلــــربایی کرد

ناگَهان اِلتفــاتِ عِشــــــق بدید

غرّه شد دَعــویِ خـــدایی کرد

کار دریــافــت رندِ فـــــــرزانه

رفت و با عشــق آشنـــایی کرد

صــــوفی افزوده بود مایهء خویش

در سرِ زُهــد و پارســــایی کرد

هِـــــــجر بر مادر طَرَب در بست

وصلش آمــــد گِره گُشایی کرد

خیــــز تا چون ارادتــــش ما را

سویِ مِیخــــــانه رهنمایی کرد

با مغان بادهء مُغــانه خوریم

تا بِکِی غصّه زمانـــه خوریم