آنکه هلاک من همی، خواهد و من سلامتش
هر چه کند ز شاهدی، کسی نکند ملامتش

میوه نمی دهد به کس، باغ تفرجست و بس
جز به نظر نمی رسد، سیب درخت قامتش

داروی دل نمی کنم، کانکه مریض عشق شد
هیچ دوا نیاورد، باز به استقامتش

هر که فدا نمی کند، دنیی و دین و مال و سر
گو غم نیکوان مخور، تا نخوری ندامتش

جنگ نمی کنم اگر، دست به تیغ می برد
بلکه به خون مطالبت، هم نکنم قیامتش

کاش که در قیامتش، بار دگر بدیدمی
کانچه گناه او بود، من بکشم غرامتش

هر که هوار گرفت و رفت از پی آرزوی دل
گوش مدار سعدیا، بر خبر سلامتش