خالده فروغ

پنجرة بر فصل صا عقه

بهار د یگر ا زین کو چه ها گذ ر نه کند

به ا ین ولایت بی آ شنا سفر نکند

بهار د یگر ا زین کهکشا ن نمی نگرد

برین زما نة نا مهر با ن نمی نگرد

نگاه پنجره ها بسته فصل صا عقه است

بها ر نیست  د رین مرز اصل صا عقه ا ست

جنا زه های درختا ن روز بی تا بوت

شهید عشق به دستا ن روز بی تا بوت

مخوا ن! هوا پر ز آ زا د گی مو عو د ا ست

پر نده نیست فقط شکل هائی از دود ا ست

کجا تهیست ز غصه که گام بر دا رم

نه ، جا ده ها همه خو نین دل ا ند بیزا رم

بها ر دیگر ا ز آ ن شهر تی که دا شت گذ شت

زحیر گشت و غم جا و د ا نه کا شت ، گذ شت

 چه کس به عهد ه بگیرد صفای وجد ا ن را

چه کس نوا زش فر زند های با را ن  را

چه کس تلا وت خورشید را نوا  بدهد

چه کس اذا ن سحر را شرا ره ها بد هد

چه کس ، چه کس بشنا سد ولی در یا را

چه کس حضور گشاید علی دریا را

چرا که رستم دا نش غریب و بی رخش است

و هفت خوا ن رسید ن به نا کسان بخش است

هزا ر سا له شد م در گذ شت چند بهار

به سر نو شت سیه پوش من مخند بهار !

هزار سا له شد م روز گا ر خا موش ا ست

چرا شها مت تا ریخ حلقه در گوش ا ست ؟

نیا مدی تو و د یوا رهای شهر شکست

شکوه هد هد و سار صد ای شهر شکست

دگر تو هیچ ا زین کو چه ها گذ ر نکنی ؟

به ا ین ولا یت بی آ شنا سفر نکنی

مرا درین شب ویرا نه سبز نیست کنا ر

 به سر نو شت سیه پو ش  من مخند بها ر!

حنجره ء روزگار

درین زمانهء بی همنفس به کوه رسیدیم
که تا، ز غربت پامیر یک صدا بگشایم
و شامهاست که برنا نشد ستارهء مشرق
ز سرنوشت همین پیر یک صدا بگشایم
به دست سنگ سپردم زمین سبز صدا را
کنون ز نسل اساطیر یک صدا بگشایم
درخت حافظه اش را به باد می دهد ، اینک
از آشیانه ء تصویر یک صدا بگشایم
ز بسکه حنجرهء روزگار تلخ ترین است
من و زبان مزامیر ، یک صدا بگشایم

سکوت صبور

... از آن گذشته سزاوار گور ما بودیم
کسی نخواند سکوت صبور ما بودیم
همیشه دشنهء آشوب باد ما خوردیم
همیشه هیمهء باب تنور ما بودیم
سیاه آینه گان سیاه پیراهن !
همیشه تشنهء باران نور ما بودیم
و ریختند شبی خون چشمهامانرا
و گر نه حقیقت حضور ما بودیم