حید ر لهیب در سا ل1327 خو رشید ی در شهر کابل د ید ه به جها ن کشود. وی پس از فر اغت از لیسة غا ز ی ، تحصیلات عا لی اش را در د انشکدة ا د بیا ت و علو م بشر ی د ا نشگا ه کابل به انجام رسا نید .
حید ر لهیب یکی از سیما ها ی د گر اند یش شعر د ری است . با آ نکه تعد ا د اند کی از اشعا رش در مطبو عا ت در مطبو عات قبل از کو د تا ی ثو ر 1357 اقبا ل چا پ یافته است ، با آ نهم نامبر ده جلو ه های تا زة از با فت کلا می ونگرش شا عرا نه را در ز با ن ما به نما یش می گذا رد.
متا سفا نه ، حزب مستبد و د ست نشا ندة د یمو کر ا تیک خلق ، بر مقتضای سرشت و تفکر ابلها نة خویش ، این شا عر نو آ ئین را نیز ، همچو ن هزا ران هزا ر د یگر ، بعد از گر فتار ی به جوخة اعد ا م سپرد
یا د ش گرا می و خواب سبزش، روشن با د !
تو هما نی که ز ما ن .....
این کد ا مین سخر ه است
وین کد ا مین در یا
کاین چنین نا م ترا می خو ا ند
وین کد ا مین نفس سبز نسیم
کاین چنین روح تو در آ ن جا ری ا ست !
در سرا شیب زمانی که د گر یا د م نیست
شاید آ ن لحظة آغاز ، که کر د
یو حنا تصویر ش :
" واژ ه بود
و اژ ه گا ن نزد خد ا
و اژ ه گا ن نیز خد ائی بو د ند ."
چشمة سر د نگه بو د م و بنشسته به رخسا رة تند یس قرو ن
با چنا ن رو شنکی
د ر علفهای شب آ لود سپهر
که تو از با غ صد ای با را ن
جر قه وا ری بد رخشیدی و من
چون تما میت یک حجم شگفتن گشتم
و تما میت یک پنجره از شعر نزول خور شید
پس از آ ن حا د ثه ، رو ز .
ما تم پو ش
همیشه ، ای که بگر فتی صلیب پر فریب قر ن را بر د وش ،
به یا د کو چه با غ پر ز نجو ا ی صمیمی نجا بت ،
کس نمی افتد .
تو خود با ید ،
تلا ش با ور سنگینی د ست غرورت را
سر و د فتح خود سا زی
و خود د ر ما تم گل های با غ با ورت بر خا ک بنشینی
تو تنها ئی
همیشه نیز تنها ئی .
*******
تصور هم نمی کر دم.
و یک شب ، آه !
شگو فه های با غ چشم تو از با د ریز ا ن شد
و آ ن شب با د
از نفر ت خبر آ ور د و چشم د رد را بگشو د
و با د ا س نگا ه د رد
طنین سبز شبد ر ها ی وحشی را ز رشد سا قه ها بشکست
و دید م من که شبح کنگ خا موشی
به نخل قهو ه تلخ نگا هت،
سا قه پیچید ه
و د شتستان خوا ب چشم های تو
ز رو یای فرا مو شی است آ گند ه.
و ا کنو ن چو ن به چشم تو
نگا ه خو یش می د و زم ،
به یاد بر ف می افتم و یخ بند ا ن
و از سر ما به سا ن با د
می لر زم .
چو ن صد ای نرم نقش پا ی آ ب
باغ سبز گو نة صد ا
از غر یو سا قه ها ی رشد شد تهی
خیل آ ن کبو ترا ن شا د نغمه سنج
از کبو د غر فة بلند آ سما ن
هجر ت عظیم د رد خیز را
پی سفر شد ند
بر فرا ز برج آ ب رنگ و رو شن فلق
وز گلوی برفی خر وس صبحد م
خو ن موذ ن پیا م بخش فجر
قطر ه قطر ه پر فشا ند
بعد از آ ن اگر کسی
یاد مستی آ ور شگو فة سپید خند ه را
در معا بد بزر گ لحظه های سنگی اش
با سپا س خفه ای نما ز می گزا رد
یا که بر غر ور پر مخافت ستیغ د رد
هو ل سبز پیچکی ز حجم خشم می تنید
یا اشا را تی به آ یه ها ی صبح می نمو د
چون پرو متو س
بر ستیغ تلخ ا نز و ا
با ستبر چنبر مخو ف و آ هنین خشم
میخکوب می شد و عقا ب د ر د
جا و دا نه از د لش ،
طعمه می گر فت
کلمات کلیدی:
