تنیده تلاش ز تار و پودم

                      و از تمام هست و بودم

کوشیدم که در برت بگیرم

                        گفتی عنکبوت عجب نمودم

 شما عجبننمائید

عشق یکطرف یار یگانه

                       افسار ادب ظلم زمانه

زاید بتو طفل نا امیدی

                  که دفنت میکند بکنج خانه

انرا هم اگر تو داشته باشی

                     ناچار نمک بزخم پاشی 

اه کشی ارمان بری ارام جان

                     تو نیابی هیچ گاه در این جهان

  ملتم

این ملت منست که دستان خویش را

برگرد آفتاب کمر بند کرده است

این دستهای اوست که میکوبد ازیقین

دروازه های بستهء تردید قرن را

ایمان بیاورید!

تنهاترین بیامبر

اینک

ملتم ـ

با آیه های چشم خدا قد کشیده است

این ملت منست که تکرار میشود

با نام انسان

با واژه های عشق

این اوست

             اوست

                     اوست ...

برادران عزیز این شعر را فقط بخاطر نظر خواهی شما عزیزان درج نمودم نخوانده نگذرید

رنج یک افغونی!!!!

لینا روزبه حیدری - واشنگتن پریزم
با تو به درد دل می نشینم
ای همسایه!
تا شاید
آن حس انسان دوستی و عدالت را
که بنامش
از قران آیه بر می گیری
و بخاطرش
با دنیا به مجادله بر می خیزی
بر من تلاوت کنی و خود را در آن بیابی
وقتی اشغالگری بیگانه کشورم را به غارت برد
وقتی چمن زار سبز شهرم به خون پدر و صد ها مثل او به لاله زاری مبدل گشت
وقتی بمن گفتند که خدا و رسولی نیست که ما زاده طبیعت ایم
وقتی قلم را بر دستم نهادند و ناخن هایم را دانه دانه کشیدند
تا خاکم را به نامشان امضا کنم
با اخرین رمق های مانده در تنم رها کردم
خانه و شهر و کشورم را
و با نفس های آخر تا خاک تو خزیدم
به تو پناه آوردم
که بیرقت با نام الله آراسته است و پیامت از مساوات ومهربانی
عدالت و تواضع
برادری و برابری
لبریز
به تو پناه آوردم تا شاید مردانگی مرا در برابر ظلم بستایی
و با مردانگی خودت فرصت زندگی بدون ذلت را به من ببخشایی
زبانت با زبانم آشناست
و مذهبت با اعتقادم هماهنگ
پنداشتم که برادر منی
پنداشتم که در خاک خدا
که من و تو آنرا با مرز تقیسم کرده ایم
به من قسمت کوچکی به سخاوت قلبت
به اجاره خواهی داد
و شریک دردهایم خواهی شد
تا روزی
که کشورم
آباد و آزاد گردد
وانگه
در افغانستانی بهتر
مهمانت خواهم کرد
بر دستانت بوسه خواهم فشاند
و ای برادر
از مهربانیت در اوج بیچارگیم
از دست گیریت در روز های نا امیدیم
با اشک و قلبی مملو از محبت
سپاسگذاری خواهم نمود
از فرط بی پناهی
به کشورت پناه آوردم
کودکی بودم که پایم با خاکت آشنا گشت
جوانیم را در کشورت گم کردم
زبانم را بفراموشی سپردم
"تشکر"هایم به "مرسی"
و "نان چاشت" ام به "نهار" مبدل گشت
شاعرم حافظ گردید و
از قابلی وچتنی و چای سبز
به زرشک پلو
و طعم شور خیار
و چای معطر سیاه
در پیاله های کمر باریک
با قند خشتی در کنار
عادت نمودم
در کشورت
بهترین و بدترین لحظه های زندگی را
به تجربه نشستم
پسرم در خاک تو چشم گشود و رضا نامیدمش
مادرم در بهشت رضای تو با دلی نا امید مدفون گردید
خواهرم با پسری از تبار تو عقد و نکاح بست و
در جنگ عراق برادرم
برای سربازانت نان پخت
صلوات فرستاد
و با افتخار عرق را از جبین زدوده و
بند سبز یا حسین را بر پیشانی گره زد
حال
پیریم را نیز در خاک تو
به تماشا نشسسته ام
سالهاست
که چنار وجودم
در گردباد حوادث خاک تو
به بید لرزانی مبدل گشته است
سالهاست
که نامم را بفراموشی سپرده ام و
لقب "مشدی"را بنامم گره زده اند
سالهاست که من دیگر آن کودکی نیستم
که با پای برهنه و قلبی مملو از وحشت برای سرپناهی
به تو پناه اورد
ولی تو
همان بی خبری هستی که بودی!
ولی تو
با آنکه فروغ چشمانم را با دوختن کفش هایت
با آنکه قوت دستانم را در غرس نهال در باغ هایت
با آنکه قامت استوارم را در بپا خواستن دیوار ها و ساختمان ها و خانه هایت
با آنکه صبر و تحمل ام را در شنیدن کنایه ها و کینه توزی هایت
به تباهی نشستم
هرگز برای لحظه ای
جرقه زود گذر انسان دوستی را
بر قلبت راه ندادی
هنوز هم
در فهرست تو"اوفغونی" ام و
در کتاب تو بیگانه
هنوز هم
مهربانی در قلبت برای مهاجری کوله بدوش
که چیزی بجز نجات از جنگ
از تو نمی خواست
که با دادن سالیان زندگیش
به همت و قوت دستانش
شهرت را آباد نمود
نیافته ای
و هنوز هم
با نفرتی سی ساله
احساساتم را ببازی میگیری
دروازه مکتب را بروی کودکم می بندی
بساطی را که نان شکم های گرسنه اطفالم بدان محتاج است
با لگد به جوی آبی می اندازی و
دست هایم را با تهدید "رد مرز" نمودن می بندی و
اشک هایی را که با خاک سرک های تو
بر چشمانم به گلی مبدل گشته
و امید را در نگاهم دفن می کند
با تمسخر می نگری و می گویی
"شما به حرف نمی فهمید"
هنوز هم
بر مظلومیت اطفال کربلا
زنجیر بر خود می کوبی و
بر یزد (یزید) و یزدیان لعنت می فرستی
از بی عدالتی دیگران سخن می گویی
ولی هرگز در صف های دکان ها
در داخل اتوبوس های شلوغ
حالت مشوش یک افغان را نمی بینی
که از ترس تو
اهانت های تو را
تلخ تر از زهر
فرو می بلعد و غرور خود را
پایمال احساسات تو میکند
تا مبادا
پنجه بر سمت اش دراز کرده بگویی
"به کشورت برگرد اوفغونی پدر سوخته"
می روم
ولی
درخت های سبز و بلند کرج
سرک های پاکیزه تهران
پارک های خرم و زیبا
خانه های مجلل بالا شهر
نان های گرم نانوایی
کفش های راحت چرمی
پتلون های زیبا و رنگارنگ
همه و همه
یاد مرا
رنج های مرا
نشان انگشتان مرا
عرق و سرشک ریخته از چشمان مرا
با خود به یادگار خواهند داشت
می روم ولی حاصل دست های این کارگر افغان
برای همیشه در رگ و پوست کشورت
جاویدان خواهد ماند
می روم
چه می دانی
شاید روزی تو
به دروازه شهر من محتاج گردی
وانگه
من به تو درس مهربانی را خواهم اموخت
وانگه
تو درد دربدری مرا خواهی چشید
وانگه
شاید یکبار
برای لحظه ای کوتاه تر از یک نفس
سرت را با پشیمانی
در مقابل عدالت وجدانت
خم کنی!
و فقط همان لحظه
قیمت ده ها سال رنج مرا
به آسانی
خواهد پرداخت!

یک مهاجر

غــربـت ربـاعــی لــری

غـربـتـده کـیـشـی کـیـشــیـگـه هـمـدم بـولـمـس                                دردیـگه دوا، زخـمـیـگه مـرهـم بـولـمـــس

تـون – کـون وطـن و مـردمـیـنـی یـاد ایـــلـــر                                ا لـقـصـه که بـیـرلحـظـه سی بیغـم بولـمس

نـوروز بو غـربـتـده مـیـنی شاد ایـتـمــس                           کـونـگـلـومـنی غـم و غـصـه دن آزاد ایـتـمـس

اولـســم وطـنـیـم عـشـقـیـده فـریاد ایـتـمـم                             پـروانه کـوئـیـب ا ولـگـه ی و فـریاد ایـتـمـس

غـــربـت غـمـی آقــیـزیـب تـورریــاشـــیـمـنی                                هــردم آ زیـتـر طـا قـــت و بـرداشــیـمـنـی

غـربت غـمی کـم ایـدی قـوشــیـلـدی طـعـنــــه                                 قه ی ئیـرگه آلـیـب باره ی ایگیگ باشیمنی

غـربـتـده کـیـشی ا یـلــه مـه دی یـادیـمـنـی                    شــاد ا یـلـه مـه دی خـاطـر نـا شـادیـمـنـی

قـه ی تـیـل بـیـلـه فـریاد قـیـلـه ی دردیمنی                   انـگـلـر مـو کـیـشی داد ایـله فـریـادیـمـنـی؟

ای چـرخ مـیـنـگـه قـنـچـه جـفـا قـیـلـگـه ی ســن؟                            غـربت اوقـینی کوکـسـیمه جا قـیلگه ی سن

غـربـت غـمــیـنی بـیـان ایـتــــیـب چـیــکـــسـم آه                             آهـیـم اوتیـدن بـیـر کـونی یاقـیـلـغـه ی سـن

حبیبه ج

گریستمامشب به یاد کشورشیران گریستم

برکنج غربتم چو یتیمان  گریستم

حنظل نبود تلخ تر ازلحظهء وداع

اشکی که درقفای عزیران گریستم

ای جهنم دهر که فراقت بگفته انــــــــــد

هرروزتوسال است و من ازآن گریستم

درآزمون تلخ زمان ز آشیانه ها

برمشت پرمانده زطوفان گریستم

از جرقه های رعد وطنین غریو شب

سوزید کلبه های غریبان گریستم

براشک های مانده به ره چشم مادری

برآه وضجه های یتیمان گریستم

برنقش های سنگ دل دره ها زخون

حک بود نامرادی انسان گریستم

آخر چه رفت برچمن ای سرو سربلند؟

کافتاده ای زبون به میدان گریـــــــــستم

صیاد به تو نفرین همه مادران باد!

برخون که آلوده دستان گریستم

ازخشم روزگار فتادی بلاد من

می سوختی چو خاربیابان گریستم 

برزخم های سینهء مادروطن " جهت "

برتوغ های سرخ شهیدان گریســـــتم

1997 تاشکند