یه روز یه دانشمند یه آزمایش جالب انجام داد... اون یه آکواریم شیشه ای ساخت و اونو با یه دیوار شیشه ای دو قسمت کرد. تو یه قسمت یه ماهی بزرگتر انداخت و در قسمت دیگه یه ماهی کوچیکتر که غذای مورد علاقه ی ماهی بزرگه بود.

ماهی کوچیکه تنها غذای ماهی بزرگه بود و دانشمند به اون غذای دیگه ای نمی داد... او برای خوردن ماهی کوچیکه بارها و بارها به طرفش حمله می کرد، اما هر بار به یه دیوار نامرئی می خورد. همون دیوار شیشه ای که اونو از غذای مورد علاقش جدا می کرد. بالاخره بعد از مدتی از حمله به ماهی کوچیک منصرف شد. او باور کرده بود که رفتن به اون طرف اکواریوم و خوردن ماهی کوچیکه کار غیر ممکنیه.

دانشمند شیشه ی وسط رو برداشت و راه ماهی بزرگه رو باز کرد اما ماهی بزرگه هرگز به سمت ماهی کوچیکه حمله نکرد. اون هرگز قدم به سمت دیگر اکواریوم نگذاشت.

میدانید چرا؟

اون دیوار شیشه ای دیگه وجود نداشت، اما ماهی بزرگه تو ذهنش یه دیوار شیشه ای ساخته بود. یه دیوار که شکستنش از شکستن هر دیوار واقعی سخت تر بود اون دیوار باور خودش بود. باورش به محدودیت. باورش به وجود دیوار. باورش به ناتوانی.

ما هم اگه خوب تو اعتقادات خودمون جستجو کنیم، کلی دیوار شیشه ای پیدا می کنیم که نتیجه ی مشاهدات و تجربیاتمونه و خیلی هاشون هم اون بیرون نیستن و فقط تو ذهن خود ما وجود دارند.

گدایان بی مقدار عصر ما   
  

... درد آن قاتل بروجردی را داشت که چهل سال پیش در تهران به دارش آویختند. رئیس دادگاه گفته بود :« شما متهم هستید به قتل بیست و سه دختر و زن بی گناه.آیا قبول می کنید؟ »

_ بله قبول می کنم.

_ برای چه آنها را می کشتید؟

_ برای چه می کشتم؟ من سرباز بودم. عصر پنجشنبه که از پادگان مرخصمان می کردند ، می رفتم توی خیابان ها. کس و کاری که نداشتم.همین که زن یا دختر تنهایی می دیدم می رفتم طرفش. شوخی می کردم . برایشان آواز می خواندم. زبان بازی می کردم تا نرم می شدند. بعد می بردمشان به قنات های اطراف.

_ برای چه می بردید؟

_ خب معلوم است دیگر ، برای ج م اع.برای احوال پرسی که آدم کسی را به قنات نمی برد!

_ پس چرا می کشتید؟

_ از ساده لوحی شان دلم به هم می خورد. چهار تا کلام خوش به هر کدام می گفتی ، بند تنبان شان شل می شد.

_ خب شاید در زندگانی شان کلام خوش نشنیده بودند ، آیا باید آنها را می کشتید؟

_ آقای رئیس،مثل اینکه شما هم کلام خوش به عمرتان نشنیده اید.....

* متن مربوط به کتابیه که نمی تونم اسمش رو بیارم...اما فوق العاده است!

کودکی ده ساله که دست چپش در یک حادثه رانندگی از بازو قطع شده بود ، برای تعلیم فنون رزمی جودو به یک استاد سپرده شد. پدر کودک اصرار داشت استاد از فرزندش یک قهرمان جودو بسازد استاد پذیرفت و به پدر کودک قول داد که یک سال بعد می تواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاه ها ببیند.

در طول شش ماه استاد فقط روی بدن سازی کودک کار کرد و در عرض این شش ماه حتی یک فن جودو را به او تعلیم نداد. بعد از 6 ماه خبررسید که یک ماه بعد مسابقات محلی در شهر برگزار می شود.استاد به کودک ده ساله فقط یک فن آموزش داد و تا زمان برگزاری مسابقات فقط روی آن تک فن کار کرد.سر انجام مسابقات انجام شد و کودک توانست در میان اعجاب همگان با آن تک فن همه حریفان خود را شکست دهد!

سه ماه بعد کودک توانست در مسابقات بین باشگاه ها نیز با استفاده از همان تک فن برنده شود و سال بعد نیز در مسابقات کشوری، آن کودک یک دست موفق شد تمام حریفان را زمین بزند و به عنوان قهرمان سراسری کشورانتخاب گردد. وقتی مسابقات به پایان رسید، در راه بازگشت به منزل، کودک از استاد راز پیروزی اش را پرسید. استاد گفت: "دلیل پیروزی تو این بود که اولاً به همان یک فن به خوبی مسلط بودی، ثانیاً تنها امیدت همان یک فن بود، و سوم اینکه راه شناخته شده مقابله با این فن ، گرفتن دست چپ حریف بود که تو چنین دست نداشتی!
یاد بگیر که در زندگی ، از نقاط ضعف خود به عنوان نقاط قوت خود استفاده کنی.راز موفقیت در زندگی ، داشتن امکانات نیست ، بلکه استفاده از "بی امکانی" به عنوان نقطه قوت است."

تنها گناهکار

شاه ونگ خردمند،تصمیم گرفت از زندان قصرش بازدید کند و شکایت های زندانیان را بشنود.

زندانی متهم به قتلی گفت:«من بی گناهم.مرا به اینجا آوردند،چون فقط قصد داشتم همسرم را بکشم.اما قتلی مرتکب نشده ام.»

دیگری گفت:«مرا به رشوه گیری متهم کرده اند.اما من فقط هدیه ای را پذیرفتم که به من دادند.»

همه ی زندانیان در برابر شاه ونگ ادعای بی گناهی می کردند.اما یک از آن ها،جوانی تقریباً بیست ساله،گفت:

- «من گناهکارم.برادرم را در نزاعی زخمی کردم و سزاوار مجازاتم.این می توانم به عواقب کار زشتم فکر کنم»

شاه ونگ فریاد زد:«بی درنگ این جنایت کار را از زندان اخراج کنید! این همه آدم بی گناه اینجاست،این آدم،همه را فاسد می کند!»

برگرفته از کتاب "قصه هایی برای پدران،فرزندان،نوه ها" از پائولو کوئیلو

داستان زیبا و تکان دهنده

یکی از دوستانم به نام پل یک دستگاه اتومبیل سواری به عنوان عیدی از برادرش دریافت کرده بود. شب عید هنگامی که پل از اداره اش بیرون آمد متوجه پسر بچه شیطانی شد که دور و بر ماشین نو و براقش قدم می زد و آن را تحسین می کرد. پل نزدیک ماشین که رسید پسر پرسید: " این ماشین مال شماست ، آقا؟" پل سرش را به علامت تائید تکان داد و گفت: برادرم به عنوان عیدی به من داده است". پسر متعجب شد و گفت: "منظورتان این است که برادرتان این ماشین را همین جوری، بدون این که دیناری بابت آن پرداخت کنید، به شما داده است؟ آخ جون، ای کاش..." البته پل کاملاً واقف بود که پسر چه آرزویی می خواهد بکند. او می خواست آرزو کند. که ای کاش او هم یک همچو برادری داشت. اما آنچه که پسر گفت سرتا پای وجود پل را به لرزه درآورد: " ای کاش من هم یک همچو برادری بودم." پل مات و مبهوت به پسر نگاه کرد و سپس با یک انگیزه آنی گفت: "دوست داری با هم تو ماشین یه گشتی بزنیم؟" "اوه بله، دوست دارم." تازه راه افتاده بودند که پسر به طرف پل بر گشت و با چشمانی که از خوشحالی برق می زد، گفت: "آقا، می شه خواهش کنم که بری به طرف خونه ما؟" پل لبخند زد. او خوب فهمید که پسر چه می خواهد بگوید. او می خواست به همسایگانش نشان دهد که توی چه ماشین بزرگ و شیکی به خانه برگشته است. اما پل باز در اشتباه بود.. پسر گفت: " بی زحمت اونجایی که دو تا پله داره، نگهدارید." پسر از پله ها بالا دوید. چیزی نگذشت که پل صدای برگشتن او را شنید، اما او دیگر تند و تیـز بر نمی گشت. او برادر کوچک فلج و زمین گیر خود را بر پشت حمل کرده بود. سپس او را روی پله پائینی نشاند و به طرف ماشین اشاره کرد : " اوناهاش، جیمی، می بینی؟ درست همون طوریه که طبقه بالا برات تعریف کردم. برادرش عیدی بهش داده و او دیناری بابت آن پرداخت نکرده. یه روزی من هم یه همچو ماشینی به تو هدیه خواهم داد ... اونوقت می تونی برای خودت بگردی و چیزهای قشنگ ویترین مغازه های شب عید رو، همان طوری که همیشه برات شرح می دم، ببینی." پل در حالی که اشکهای گوشه چشمش را پاک می کرد از ماشین پیاده شد و پسربچه را در صندلی جلوئی ماشین نشاند. برادر بزرگتر، با چشمانی براق و درخشان، کنار او نشست و سه تائی رهسپار گردشی فراموش ناشدنی شدند.

زندگی مانند نوشیدن قهوه است!

                                                                         بخوانید که آموزنده است

گروهی از فارغ التحصیلان پس از گذشت چند سال و تشکیل زندگی و رسیدن به موقعیت های خوب کاری و اجتماعی طبق قرار قبلی به دیدن یکی از اساتید مجرب دانشگاه خود رفتند. بحث جمعی آن ها خیلی زود به گله و شکایت از استرس های ناشی از کار و زندگی کشیده شد .

استاد برای پذیرایی از میهمانان به آشپزخانه رفت و با یک قوری قهوه و تعدادی از انواع قهوه خوری های سرامیکی، پلاستیکی و کریستال که برخی ساده و برخی گران قیمت بودند بازگشت. سینی را روی میز گذاشت و از میهمانان خواست تا از خود پذیرایی کنند. پس از آنکه همه برای خود قهوه ریختند

استاد گفت: اگر دقت کرده باشید حتما متوجه شده اید که همگی قهوه خوری های گران قیمت و زیبا را برداشته اید و آنها که ساده و ارزان قیمت بوده اند در سینی باقی مانده اند. البته این امر برای شما طبیعی و بدیهی است. سرچشمه همه مشکلات و استرس های شما هم همین است. شما فقط بهترین ها را برای خود می خواهید .

قصد اصلی همه شما نوشیدن قهوه بود اما آگاهانه قهوه خوری های بهتر را انتخاب کردید و البته در این حین به آن چه دیگران برمی داشتند نیز توجه داشتید. به این ترتیب اگر زندگی قهوه باشد، شغل، پول، موقعیت اجتماعی و ... همان قهوه خوری های متعدد هستند. آنها فقط ابزاری برای حفظ و نگهداری زندگی اند، اما کیفیت زندگی در آنها فرق نخواهد داشت. گاهی، آن قدر حواس ما متوجه قهوه خوری هاست که اصلا طعم و مزه قهوه موجود در آن را نمی فهمیم .

پس دوستان من، حواستان به فنجان ها پرت نشود... به جای آن از نوشیدن قهوه خود لذت ببرید

یک داستان واقعی
سلام                                ختماٌ بخوانید
من تا امروز داستان های زیادی رو خوندم . هیچوقت تصمیم نداشتم داستان زندگیم رو به کسی بگم اما حالا زبانم باز شده . می خواهم از نامردی زمانه و از حماقت خودم که اسمش رو گذاشتم عشق بگم. درست یک سال نیم پیش بود کاخ آرزو هام رو سرم ویران شد و تا خود امروز نتونستم فراموش کنم که یه پسر چطور زندگیم رو نابود کرد.

داستان من اینطوری شروع شد : من و اون توی شرکت باهم آشنا شدیم درست دو ماه بعد از ورود جفتمون به اون شرکت بود که با هم دوست شدیم . ما هروز از صبح تا شب با هم بودیم بعد از کار هم بیرون بودیم تا ساعت 11 شب . اون به من خیلی ابراز علاقه میکرد اینکه من همون آدمی هستم که یه عمر دنبالش گشته تا باهاش دوست بشه که دوستش داشته باشه و باهاش زندگی کنه . من مثل اون تنها بودم با کسی دوست نمی شدم یا اگر میشدم دل نمی بستم . اولاش برام یه عادت بود یه محبت بود اما یواش یواش عاشقش شدم . اونم تو سن 26 سالگی منی که ادا می کردم هیچکس نمی تونه قلبم رو اسیر کنه حالا همه نفسم شده بود اون . شاید باورتون نشه اما منی که دست به سیاه و سفید نمی زدم و یه مشت ناز خر توخونه داشتم (چون ته تغاری بودم و عزیز دردونه ( حالا شده بودم ناز خر . هر شب خسته برمیگشتم خونه و برای اون غذا درست میکردم تا غذای بیرون رو نخوره آخه ناراحتی معده داشت. اونم با چه ذوق و عشقی . همه چیز داشت خوب پیش می رفت هرشب از خدا تشکر میکردم که اونو بهم داده و هر چهارشنبه تو امام زاده صالح واسه موندنش دعا میکردم . هرکاری که خواست براش کردم هر سازی که زد براش رقصیدم اونی که اون خواست شدم اما این وسط پدر مادر اون من رو نمی خواستن چون تمام وجود پسرشون با من بود شروع کرد به خراب کردن من پیش اون و این هم زمان شد با اوج بیماری من . از یک طرف هروز حال من بد و بدتر میشد و از یک طرف اون تحت فشار بیشتری از طرف خانوادش قرار میگرفت . تا اینکه دکتر گفت من باید عمل کنم . من با روحیه داغون قلب شکسته رفتم بیمارستان و وقتی داشتم می رفتم توی اتاق عمل می دونید اون پسر به من چی گفت : دستم رو گرفت و گفت : عزیزم من و تو نمی تونیم باهم ازدواج کنیم و ما فقط دوتا دوستیم . دلم میخواهد یه لحظه فقط لحظه خودتون رو بذارین جای من نمیدونین چه حالی داشتم . و دقیقاً 3 روز بعد ازاینکه عمل کردم اون بدون توجه به التماس هام من رو ترک کرد حتی منتظر جواب تست سرطان من نشد. و دقیقاً یک هفته بعد با اکیپی به شمال رفت و با دختری دوست شد و جلوی من با وقاحت تمام قربون صدقه اون دختر می رفت . اون آدم همه زندگیم رو از من گرفت و حالا هم ازدواج کرده و جالب اینجاست که حالا از من حلالیت خواسته و عذاب وجدان گرفته . اون همه شخصیت و غرور من رو له کرد و رفت من تا دوماه تمام التماسش میکردم که برگرده که این کارو با من نکنه اما اون ..........

دوستای خوبم حالا از اون روزیک سال و نیم گذشته و من اندازه 10 سال پیر و شکسته شدم . من از اون شرکت اومدم بیرون و توی این مدت پیشنهاد دوستی و دست دوستی هیچکسی رو تنونستم قبول کنم به هیچکس اعتماد نکردم و با همه بیگانه ام . همیشه هم از خودم و از خدا می پرسم چرا من ؟ من حقم این نبود من ناشکر نبودم . من هنوزم که هنوزه هرشب تا خود صبح کابوس میبینم و اشک میریزم اکثر موهام سفید شده نه بخاطر اینکه هنوز عاشقم بخاطر اینکه نامردی دیدم . همیشه از خدا میپرسم یعنی من می تنوم دوباره شروع به زندگی کنم. و حالا یه جمله هم به اون میگم :

اون که زد و رفت و شکست یه روز یه جا کم میاره . من تورو نفرین نکردم و نمی تونم این کارو بکنم اما تو همه زندگی من رو از من گرفتی تو آبروی من رو پیش خانوادم بردی . من از خودم گذشتم امیدوارم خدا بتونه ببخشدت .

. ببخشید سرتون رو درد آوردم برام دعا کیند



آدرس ای-میل من:

semira_ash@yahoo. com